Nieuwsbrieven - Kunstenmeer

Tijd om erop uit te gaan, naar nieuwe exposities Bekijk de webversie

Kunst en meer – mogelijkheden Links; “Voetreis” bij het gedicht van Jaap Eelman

’taalbeeld” in KRUL Lelystad

Roerdomp Tussen nacht en dag
hangen flarden witte nevel
als gescheurde vitrage
boven een uitgestrekt
manshoog rietveld.
De wind
slaapt nog even uit
waardoor ook
de anders praatgrage halmen
zich niet laten horen.
Zwaar drukt
mysterieuze stilte
op dit zompige landschap
waaruit een palet
aan geuren opstijgt.
Opeens is daar dan
diep donker hoempend
een verdragend geluid
alsof een tubaspeler
zich in het moeras verbergt.
Onze reis Als verzamelaars
gaan we
lichtvoetig nog
op weg.

Bijna eindeloos
het perspectief
haast onbegrensd
het nieuwe.

Onze rugzak
al lopend
iedere stap
wat zwaarder.

De eenzaamheid
het verdriet
de liefde
de hoop.

De reis
als doel
de reis
als zin.

Kunnen we
bijna aangekomen
het onnodige
weer loslaten?

FEBRUARI: OPENING SALON

Mooi verhaal in de nieuwsbrief van de Kunstenaarsvereniging Flevoland Kunst in Eigen Huis
Hans Breuring

‘De Gelatene’ – gemaakt door Gonny Geurts

Alweer een paar jaar geleden vroeg Hein Walter mensen bij elkaar in zijn atelier met de vraag, wie wil er bij KF kunstenaars op atelierbezoek gaan en daar een stukje over schrijven dat gepubliceerd kan worden in de – toen nog – KVF Nieuwsbrief. Daar ik in Heins’ netwerk zit ontving ik die uitnodiging ook.
In zijn atelier ontving hij ons, zo’n tiental mensen. Na met elkaar kennisgemaakt te hebben, werd e.e.a. uitgelegd en meldde ik mij meteen aan als bezoeker/interviewer/schrijver.
In het kader van die opdracht bezocht ik meerdere kunstenaars tijdens open routes en met een aantal daarvan sprak ik, na een eerste indruk van hun atelier en werk. Die gesprekken en indrukken stelde ik op schrift voor Hein.
Bij één van de kunstenaars, Gonny Geurts, ergens in 2020, werd ik overrompeld door haar werk “De Gelatene”.
Een prachtig schilderij, speciaal gemaakt bij een gedicht van J. C. Bloem. Ik heb aardig wat tijd gebruikt om het schilderij nog meer in me op te nemen. Al snel kwam de vraag of het doek te koop was. Dat bleek voor Gonny een iets te abrupte vraag. Ze was er niet op voorbereid dat er hier en nu een koper was voor dat fraaie canvas.
Haar antwoord was nee, nog niet, ik ben er nog niet aan toe om dit konterfeitsel uit mijn leven te laten verdwijnen. Daar stond ik, begreep haar emotie, maar wilde het doek toch heel graag hebben. We zouden er vast op terugkomen. Ik kwam Gonny bij allerlei gelegenheden rond KF tegen, maar we spraken niet meer over het schilderij.
Tijdens een bezoek aan het Museum Arnhem, ik denk wel twee of drie jaar later, liepen wij elkaar bijna letterlijk tegen het lijf. Op dat moment dacht ik, ik vraag het hier en nu nog eens. “Hee, Gonny, heb je “De Gelatene” nog? Er was een kort gesprek waarin Gonny aangaf het werk nu wel los te kunnen laten. We spraken af dat ik een paar weken later bij haar atelier zou komen om het schilderij nog eens in me op te nemen, niet meer nodig, het had zijn plaats al in mij opgeslagen. Niet zo gek natuurlijk, ik had van Gonny al de eerste keer een mooie kaart gekregen waarop “De Gelatene” stond afgebeeld. Ook kreeg ik van Diana, mijn vrouw, het boek met de gedichten van J C Bloem gekoppeld aan de werken van kunstenaars, waaronder Gonny.
Die betreffende dag waren we gauw klaar met de transactie zelf, het schilderij ging met mij mee, maar niet voordat we in haar tuin nog uitvoerig over het werk en allerlei andere zaken hebben gesproken.
Dezelfde dag hing het schilderij bij mij aan de muur. Elke keer dat ik de woonkamer binnenkom, is het eerste dat ik zie “De Gelatene”, recht voor me, het boeit en ontroert me nog steeds.
Geen ander werk heeft een voor mij zo mooie plek in de woonkamer als dit van Gonny.