In the picture: Gonny Geurts // In the picture

Iedere kunstenaar heeft zijn of haar eigen verhaal. De één stapte in de wereld van kunst, omdat hij of zij het gewoon leuk vond, de ander zag het als een roeping en weer een ander rolde er als vanzelf in. Al die kunstenaars vertellen een verhaal, een verhaal dat tot leven komt via de rubriek ‘In the picture’. Dit keer mag Gonny Geurts uit Zeewolde haar verhaal doen! “Als kind was ik altijd al aan het tekenen. Veel bijzonders was het niet. Ik had, net als zoveel kinderen, een schetsboekje, wat waterverf en kleurpotloden van mijn ouders gekregen en maakte hier veel gebruik van. Mijn ouders namen het niet al te serieus, ik was gewoon lekker bezig als kind. Toch ben ik uiteindelijk verder gegaan in de richting van de kunst, al was het op een iets andere manier. Ik koos voor een lerarenopleiding en behaalde mijn bevoegdheden voor het lesgeven in tekenen en schilderen. Ik gaf onder meer tekenles op een mavo. Omdat ik altijd gewoon ben doorgegaan met tekenen en schilderen en mijn baan verviel, ging ik nadenken over wat ik nu echt wilde en dat was naar de kunstacademie gaan. Ik besloot er voor te gaan en ging naar Arnhem.” Leren kijken Aan de kunstacademie ging er een nieuwe wereld voor Gonny open. “Natuurlijk kregen we les in tekenen en schilderen, maar er was ook aandacht voor kunstgeschiedenis en filosofie. Vooral met dit laatste was ik heel erg blij.” Met haar achtergrond als tekenlerares en de bagage die ze verzamelde in Arnhem besloot ze ook zelf les te gaan geven aan andere mensen. “Zo’n elf tot twaalf jaar geleden begon ik met een groepje voor een cursus schilderen. Het waren vooral moeders, die, net als ik, hun kinderen op school hadden en tussendoor gingen schilderen. Het grappige is wel dat veel van de moeders uit de beginfase nog steeds bij mij op les zitten. Alleen onze gespreksstof is wel erg veranderd. Van praten over kleine kinderen hebben we het nu over dezelfde kinderen, maar dan over de inrichting van hun studentenkamer en hun studie.” Tijdens de lessen die Gonny geeft, leert ze haar leerlingen de basis van het schilderen, zoals de kleurenleer en vooral heel belangrijk, het leren kijken. “Toen ik zelf nog op de academie zat, heb ik geleerd echt goed naar je werk te kijken. Soms zie je vanaf een afstandje andere dingen. Ook is het goed om een werk zo nu en dan gewoon eens los te laten, er niet continu aan te zitten. Door los te laten kun je een werk uiteindelijk meer diepgang geven. Mijn specialiteit bij de lessen is echter iets anders. Ik geef mensen de vrijheid om met eigen plannen en ideeën te komen. Ik denk daarbij mee. In de loop der jaren heb ik gemerkt dat ik daarin steeds zekerder ben geworden, om andere mensen advies te geven en mee te denken.” Waardevol Zelf werkt Gonny ook volgens deze manier. “Het gebeurt regelmatig dat ik aan een werk bezig ben en ik het dan gewoon even laat staan om te stofzuigen of iets anders te doen. Als ik dan niet veel later het werk weer zie, heb ik hele andere inzichten gekregen en kan ik weer verder. Ik werk ook niet echt in opdracht. Mensen kunnen wel tegen mij zeggen wat ze graag zouden willen. Bij een kunstwerk is zo belangrijk dat je iets kiest wat bij je past. Een kunstwerk moet waardevol zijn, maar dat hoeft niet per definitie om de waarde in geld te gaan. De inhoud van een werk is net zo belangrijk, zo niet belangrijker. Een werk dat waardevoller wordt, omdat het echt past bij iemand, dat is een echt kunstwerk.” De werken die Gonny maakt, komen voort uit haar eigen fantasie. “Ik begin altijd heel vrij en gaandeweg word ik strenger voor mezelf. Ik probeer vooral kunstwerken te maken waarbij de kijker zelf inhoud mag geven aan het werk. Als er dan een gezamenlijke beleving is, van kunstenaar en kijker, dan klopt het werk in mijn ogen. Iemand moet zijn of haar eigen verhaal terug zien in een werk.” Gonny werkt vooral met acryl, maar gebruikt daarbij diverse ondergronden. Zand, textiel, alles wat een werk gelaagdheid kan geven, wordt door haar gebruikt. Ook inkt komt regelmatig terug in de werken. “Ik ben gek op taal en met inkt kan ik een soort accent geven in de werken. Zo heb ik een werk gemaakt op de muziek Canto Ostinato van de Nederlandse componist Simeon ten Holt. Op de klanken van de muziek heb ik met inkt een accent aangebracht in een bestaand werk. Ook laat ik regelmatig gedichten of dichtregels terugkomen in de schilderijen of tekeningen.” Taro Aizu en de kersenboom Over gedichten gesproken: Gonny maakt deel uit van een kunstenaarsgezelschap dat werkt onder de naam Gogyoshi Art Project. In dit gezelschap zit onder meer Jan-Carel Koster, die eerder ‘in the picture’ op Kunst.blog.nl stond. “Binnen dit gezelschap maken we werken naar aanleiding van gedichten, de zogenoemde Gogyoshi. Aan de hand van een Gogyoshi moet een kunstenaar naar eigen inzicht een werk maken. Wij hebben de werken van de dichter Taro Aizu gebruikt. Ik koos voor twee gedichten, één over de kersenbomen in Japan en één over de graven van voorouders. Bij de kersenboom wilde ik laten zien dat de bloemen heel snel vallen, maar omdat het ook een feest is, ook plezier tonen. Ik koos dan ook voor een kersenboom, waarbij onder de boom mensen dansen, maar deze mensen lopen naadloos over in de boomtakken en de stam. Voor de Gogyoshi over de graven van de voorouders nam ik de zin ‘groene, glinsterende rijstvelden over en maakte ik met een restant spacegel de glinstering in het rijstveld.” Alle werken van de deelnemende kunstenaars aan het project werden vervolgens geëxposeerd en ook Taro Aizu zou daarbij langskomen. De Japanse dichter was erg gecharmeerd van het werk met de kersenboom en wilde hier meer van weten. Ook wilde hij het werk op de cover gebruiken voor zijn boek met gedichten. “Het was de bedoeling dat ik naar München zou gaan, waar Taro ook was, maar ik brak mijn middenvoetsbeentje. Daardoor was ik verhinderd, maar ik wilde wel heel graag, omdat ik wilde voorkomen dat hij mijn werk vond tegenvallen. Aan een foto kon hij namelijk niet zien dat ik de bloesem had gemaakt door mijn perforator leeg te gooien boven het schilderij. Ik kon hem echter nog ontmoeten in Amsterdam, en gelukkig was hij nog steeds onder de indruk van het schilderij.” Vernietigen en vernieuwen Het leeggooien van een perforator boven een werk is kenmerkend voor de manier van werken van Gonny. “Ik werk niet volgens een vooropgezet plan. Natuurlijk heb ik wel een idee als uitgangspunt, maar pas tijdens het werken ontstaat het echt. Tijdens het maakproces gebeurt het. Ik raad mensen dan ook altijd aan om ‘het’ een kans te geven, zorg er voor dat er iets kan gebeuren met je werk. Durf te vernietigen en te vernieuwen. Dat doe ik zelf ook, door een mislukt werk opnieuw te beschilderen of zelfs verf van een doek te verwijderen. Ik heb ook eens een workshop gedaan, waarbij mensen hun mislukte schilderij mochten meenemen. De opdracht was daarbij te kijken wat er viel te verbeteren aan het werk in het kader van ‘vernietigen en vernieuwen’. Er kwam van alles uit, maar uiteindelijk was er maar één persoon die haar werk volledig overschilderde en opnieuw begon.” Vernietigen en vernieuwen, het is een motto dat Gonny dus zelf ook hanteert in haar werken. Maar wanneer een werk echt af, dat is ook voor Gonny weleens onduidelijk. “Soms denk ik wel eens dat een werk af is en dan maak ik er een foto van voor de verkoop. Maar als ik dan een tijd niets aan het werk heb gedaan en ik kijk er met andere ogen naar, dan wil ik toch weer wat veranderen, wat ik vervolgens ook doe. Ik kan dan ook heel lang met werken bezig zijn. Gemiddeld maak ik er vijf tot zes per jaar en ik verkoop en exposeer ook regelmatig werken. Het mooie daarvan is dat je ruimte kunt creëren voor nieuwe dingen.” Wilt u meer weten over Gonny Geurts? Dat kan! Kijk dan op haar website. In the picture is een terugkerende rubriek die ingaat op het verhaal van de kunstenaar en het verhaal achter de kunstenaar. Wil je ook meedoen aan deze rubriek? Dat kan! Neem dan contact op via jose.van.der.wegen@blog.nl en wie weet sta je binnenkort zelf ‘in the picture’ op maandag om 12.34 uur!

Opleiding: Hogeschool voor de Kunsten, Arnhem.

Een werk uit mijn studietijd; op grote lappen bruin inpakpapier geschilderde “bunkers”

De serie werken, waarmee ik in 1992 afstudeerde, was een totale minimalisering van wat ik tot dan toe geleerd en nagestreefd had. Vanuit een brede basis waarin ik vele technieken en onderwerpen beheerste, eindigde het proces met een wit schilderij waarop in eerste instantie alleen een vierkant met in het midden een stip te zien waren. Een uit vele lagen opgebouwd schilderij werd bedekt met witte verf. In die natte verf trok ik met een vinger de lijnen van een vierkant en zocht het midden. Daarna herhaalde ik het ritueel met liniaal en driehoek en gaf met een gouden lijntje het zuivere vierkant en het wiskundige midden aan. Dit schilderij heeft mijn stijl voor de rest van mijn leven bepaald: de mengeling van het autonome ( de eerste krabbel) en het wetmatige (kritisch kijken en toepassen van schilderkunstige bagage). Dat de invloeden op mijn werk afkomstig zijn van Sigmar Polke, zoals hij omgaat met lijnolie en bladgoud, en van Mondriaan, zoals hij in geometrische vormen de essentie verbeeldt, mag opgevat worden als een synthese van de twee uitersten, die ze vertegenwoordigen. Van een studiereis naar Florence nam ik de fascinatie voor vierkante kloostertuinen mee, op Curaçao maakte ik verf van aarde (Terra cora, santu pretu) en het sap van de Aloë Vera. Niets van deze werken is bewaard gebleven.

Dichtregels, een werk met dichtregels van Lucebert, Rutger Kopland en Mischa de Vreede. En een variatie op Daniel Libeskinds naam van zijn landschapskunstwerk: “Polderland garden of love and fear”.

Vanaf 2000 woon en werk ik in mijn atelier “Kunst en meer” in Zeewolde in het nieuwe Flevoland, het land van ruimte, lucht en de Land-art van Daniel Libeskind, Marinus Boezem, Richard Serra, Piet Slegers, Robert Morris en Anthony Gormley. Een inspirerende omgeving. Er is iets met schaal; schaal verandering in de waarneming van het landschap. De polder is een schaal. Ik ben een schaal (wil mij vullen). Sindsdien exposeer ik met regelmaat in binnen- en buitenland en werk ik mee aan buitenprojecten – zie CV Er zijn opnamen gemaakt voor het programma “De ambassadeur van Flevoland”, uitgezonden op 1 maart 2008. (www.omroepflevoland.nl) Inspiratiebronnen: Literatuur, filosofie, een dichtregel, een liedtekst, een vage gedachte die verbeeld wenst te worden, ofwel: het leven en wat het me gebracht heeft.

De gelatene, naar het gelijknamige gedicht van J.C. Bloem, uitgegeven in de bundel “Ik heb van ’t leven vrijwel niets verwacht” bij Cees Duine Uitgever

Mijn manier van werken is in de loop van de jaren gegroeid naar een rustig afwachten: wat komt er uit de chaos (spontane vormen uit verf, materie, tekeningetjes) naar voren, wat vraagt aandacht, wat fascineert. Dat wordt het hoofdthema van het werk. Een schilderij krijgt daardoor een lange ontstaansgeschiedenis die zichtbaar is in de vele transparante kleurlagen. Deze intrinsieke gelaagdheid geeft letterlijk en figuurlijk verdieping aan het werk. Pas dan weet ik de titel. Het werk is opgenomen in particuliere collecties, naast de collectie van omroep Flevoland en het Original Art Collection- kunstvademecum. In kunsttijdschrift “Tableau” is opgenomen een foto van het schilderij “De gelatene” naar het gelijknamig gedicht van J.C. Bloem. Dit schilderij is opgenomen in de bundel; “Ik heb van het leven vrijwel niets verwacht” bij Cees Duine Uitgever, Giethoorn.

Terug naar het vierkant, en waarom het zo belangrijk voor me is gebleken. Omdat het gaat over de persoonlijke ruimte en over grenzen, die verlegd kunnen worden (onontbeerlijk voor de kunstenaar die nieuwe gebieden betreedt om nieuwe inhouden in nieuwe vormen te kunnen verbeelden) en die tegelijkertijd veiligheid kunnen bieden. Want die stip, dat ben ik. Of, zoals Milan Kundera het heeft uitgedrukt; “Er was maar zo weinig, zo oneindig weinig nodig om jezelf terug te vinden aan de andere kant van de grens waarvoorbij niets nog zin had: liefde, overtuigingen, geloof, geschiedenis. Het hele mysterie van het menselijk leven hing af van het feit dat het zich afspeelt in de onmiddellijke nabijheid van en zelfs in direct contact met die grens, dat het daarvan niet kilometers gescheiden is, maar nauwelijks een millimeter…”   EN FRANCAIS: Bonjour,   Je vous envoie ci-joint, à la demande de Gonny, la traduction en français du texte qu’elle m’a demandé de vous traduire. Gonny et moi, nous sommes amies de longue date! Nous vivons en Argentine, Johan et moi. Avec nous a émigré un beau tableau de Gonny (je vous en envoie une photo). J’admire beaucoup ce qu’elle fait, son enthousiasme et sa manière de travailler.

Een langwerpig doek met fantasiefiguren, destijds nog nat meegenomen, hangt nu in Buenos Aires, Argentinie

Veuillez agréer mes sentiments les meilleurs.   Chantal   BIOGRAPHIE Gonny Geurts                                                                    kunstenmeer.nl Schepenveld 40                                                                    gonny@kunstenmeer.nl NL-3891 ZK Zeewolde                                                                     (0031)(0)36-5234703 KVK[1] 52326837 BTW[2] NL111999339   Méthode de travail Le travail que j’ai présenté pour terminer mes études en 1992 était une réduction extrême de ce que j’avais appris et cherché à atteindre jusque là. Je maîtrisais les techniques et les sujets, le processus se terminait par une série de dessins minimes et d’une peinture. Blanc, carré, avec un point au milieu. J’ai étalé une couche de peinture blanche sur toute la surface d’une peinture constituée de plusieurs couches. Dans la peinture encore humide, j’ai tracé avec le doigt les lignes d’un carré, faisant un point au milieu. Puis j’ai répété ce rituel avec une règle et de l’encre dorée, faisant apparaître ainsi le carré et son centre dans leur pureté mathématique. Ce tableau a déterminé ma conception de l’art : C’est un mélange d’autonomie (le geste spontané) et de conformité aux règles de l’art (les indispensables structures de l’art de la peinture). Un thème qui se retrouve dans tout mon travail : La présence d’un “à première vue” et d’un “à seconde vue”. Que j’obtiens, dans les tableaux, en travaillant avec des transparents ou en réalisant une composition à partir de plusieurs thèmes. Dans les objets spatiaux, en faisant apparaître « à travers l’œuvre » la cohérence avec l’environnement à partir de plusieurs perspectives. Au fil des ans le travail est devenu une attente tranquille : que va-t-il sortir de mes mains – par la voie de mon inspiration (dans ma tête) -. Qu’est-ce qui demande de l’attention, qu’est-ce qui fascine. Cela devient le principal thème de mon travail. Les couches donnent de la profondeur. Ce n’est qu’alors que je trouve un titre.   Retour vers le carré et sur la question de savoir pourquoi il s’est avéré si important pour moi. Parce qu’il s’agit d’espace personnel : de limites qui peuvent être déplacées (l’artiste pénètre dans de nouveaux domaines pour représenter de nouveaux contenus dans de nouvelles formes) tout en étant aptes à sécuriser. Car le point, c’est moi.     Ou, comme l’a exprimé Milan Kundera :   « Il suffisait de si peu, de si infiniment peu, pour se retrouver de l’autre côté de la frontière au-delà de laquelle rien n’avait de sens : l’amour, les convictions, la foi, l’Histoire. Tout le mystère de la vie humaine tenait au fait qu’elle se déroule à proximité immédiate et même au contact direct de cette frontière, qu’elle n’en est pas séparée par des kilomètres mais à peine par un millimètre… ».   Sources d’Inspiration : La littérature, la philosophie, un vers, le texte d’une chanson, une vague pensée qui aspire à être représentée, ou bien : la vie et ce qui rend la vie intéressante.   Le fait quemon travail ait subi les influences de Sigmar Polke et de sa manière de manier l’huile de lin et l’or en feuille, et de Mondrian et de sa manière de représenter l’essentiel dans les formes géométriques, peut être compris comme une synthèse des deux extrêmes qu’ils représentent.   D’un voyage d’étude à Florence j’ai ramené la fascination pour les jardins de cloîtres carrés, au Curaçao j’ai fabriqué de la peinture avec de la terre et du suc d’Aloe vera.   Depuis, j’expose régulièrement aux Pays-Bas et à l’étranger, participant à des Projets tels que : – Zeewolderwijds (art flottant) – Sporen[3] (land art, Art dans une réserve naturelle) – Projet Sartre (peindre en s’inspirant de Jean Paul Sartre) – Projet Rembrandt, (dans l’année de Rembrandt) (www.flevokunst.nl) – Nieuw Verleden[4] (www.nieuwverleden.info). – Art et concert à De Verbeelding (peindre sur la musique du Trio Bert vd Brink et le quatuor Matangi) – Buitenwerk[5], Galerie Achttien 88, Baarland, 2008 – Strippende kunstenaars, Dronten, 2008 – Land art Diessen 2008 – Pracht in de gracht[6], Zaltbommel 2009 – Zilver[7], Zeewolde 2009 – Land art Diessen 2010 – Frivoliteit in Crisistijd[8], Roden, 2010 – J.C. Bloem, galerie Duine- Rhee Giethoorn et Centre historique d’Overijssel (Historisch Centrum Overijssel) 2011   Des tournages ont été effectués pour la télévision pour le programme « L’ambassadeur du Flevoland », diffusé le 1^er mars 2008 (www.omroepflevoland.nl, Uitzending gemist[9]) Membre de l’association des artistes du Flevoland (KVF), www.flevokunst.nl Un certain nombre de mes tableaux ont intégré des collections particulières et la collection de l’association de radiodiffusion Omroep Flevoland.   Plusieurs tableaux ont paru dans diverses éditions : “Original Art Collection Kunstvademecum”, ISBN 90-809089-24 “Kunstboek[10]” jubileumexpositie[11] Galerie Donkersvoort, ISBN 978-90-812356-1-7 “Sauer Allgemeines Kunstlerlexicon”, ISBN 3-598-227-40 “Ik heb van het leven vrijwel niets verwacht[12]”, Éditions Duine, Giethoorn ISBN 978-90-7926-06-6 “Tableau Fine Arts Magazine” ISSN 0166-4492     [1] Chambre de commerce et d’industrie [2] TVA [3] Traces [4] Nouveau passé [5] Art en plein air [6] Merveille des canaux [7] Argent [8] Frivolité en temps de crise [9] Émission manquée [10] Livre d’art [11] Édition commémorative [12] « Je n’ai pour ainsi dire rien attendu de la vie »